در این بخش از شخصیت های مذهبی به زندگی ابوریحان بیرونی می بردازیم: (۳۶۲-۴۴۰ق)

دانشمند بزرگ، ریاضیدان، ستاره شناس و تاریخ نگار سده چهارم و پنجم هجری ایران است.

از آثار مهم ایشان می توان آثار الباقیه، التفهیم و قانون مسعودی را نام برد.

ابوریحان بیرونی از برجسته‌ترین دانشمندان سراسر اعصار بشری و از بزرگ‌ترین دانشمندان ایرانی عهد اسلامی، در سال ۳۶۲ قمری در شهر بیرون واقع در جمهوری ازبکستان امروزی به دنیا آمد.

۲۵ سال نخست عمر خود را در خوارزم گذراند و علوم مختلف را آموخت. سپس به بخارا، پایتخت سامانیان رفت و در آنجا، از حمایت معنوی امیر منصور بن نوح سامانی برخوردار گردید.

در این دوره، ابوریحان بیرونی با ابن سینا مکاتبات علمی داشته است.

ابوریحان در زمان حکومت سلطان محمود غزنوی به دربار راه پیدا کرد و در سفرهای جنگی محمود به هندوستان و مسافرت‌های ممتد او به آن دیار، همراه وی بود.

او در ضمن این سفرها بود که با دانشمندان آن سامان آشنا شد و علاوه بر فراگیری زبان سانسکریت، علوم و عقاید هندوان نیز آگاهی یافت و کتاب مالَلهِند را نگاشت.

آثار ابوریحان بیرونی ، محدود به مرزهای تخصصی رشته‌های دانش بشری در آن روزگار نگردیده، بلکه با اندیشه وسیع خود، همه ابعاد معرفت را در برگرفته است.

اگر دانش‌های نقلی را کنار بگذاریم، وی در معارف عقلی، خصوصاً در شعب علوم اثباتی و انسانی، صاحب نظر و مؤثر است.

ابوریحان بیرونی نویسنده پرکاری بود که تا بیش از یکصد و شصت اثر از خود بر جای گذاشت.

این کتب در فنون گوناگون از قبیل ریاضی، نجوم، جغرافیا، فیزیک، مکانیک، طبیعی، گیاه شناسی، طب، ادبیات، تاریخ، دین و فلسفه به رشته تحریر درآمده‌اند.

وی سرانجام در ۲ رجب سال ۴۴۰ قمری در ۷۸ سالگی در غزنین درگذشت. در جمهوری اسلامی ایران، ۱۳ شهریور، به پاسداشت مقام علمی آن یگانه روزگار، به نام ابوریحان بیرونی مزیّن شده است.