در نامه حاضر استدلال امام زمان(عج) در اثبات عبودیت تمام انبیاء و ائمه در مقام رد غالیان «فرقه های افراطی و غالی» نقل شده است که در ادامه می خوانیم.

قبل از مطالعه این نامه بهتر است توضیح کوتاهی که درباره این فرقه های افراطی و غالی ارائه خواهیم کرد؛ را مطالعه نمایید:

در اصطلاح غالی به کسی گفته می شود که شان و جایگاه اولیای الهی را اعم از انبیا و ائمه(ع) بالاتر از آنچه که هست، بداند.

این افراد خدا را تحقیر و بندگان او را تعظیم می نمایند. صفات الهی مانند رازقیت، خالقیت، تربیت و ربوبیت را به ایشان نسبت می دهند.

این افراد از نظر علمی گرایش شدیدی به اباحی گری دارند و معتقدند که اعتقاد به امام برای کمال انسان کافی است و هیچ ضرورتی نسبت به عبادت و امثال آن وجود ندارند.

این عده کار را به جایی رسانده اند که برخلاف صریح آیات قرآن عمل می کنند. برخی از فرقه های آنان مانند نمیریه قائل به جواز ازدواج با محارمی بوده داند. به همین جهت حضرات معصومین(ع) به شدت با فرقه های افراطی و غالی برخورد کرده و حکم به تکفیر ایشان نموده اند؛ تا جایی که فرموده اند، آنها از یهود و نصارا بدترند!

از جمله توقیعاتی که از صاحب الزمان(عج) در مقام رد فرقه های افراطی و غالی و در جواب از نامه محمد بن علی بن هلال کرخی نوشته شده است، نامه حاضر است که از این قرار است:

ای محمد بن علی! خداوند عزوجل فراتر از آن چیزی است که او را می ستایند. او را منزه دانسته و ستایش می کنم. ما شرکای او در علم و قدرتش نیستیم. کسی غیر از او از علم غیب (علم مطلق الهی) خبر ندارد.

همان طور که در آیات روشن کتابش می فرماید:

“ای پیامبر بگو؛ در همه آسمان ها و زمین احدی از خدا از علم غیب با خبر نیست.”

و من و تمام پدرانم از اولین که عبارتند از آدم و نوح و ابراهیم و موسی و غیر ایشان از پیامبران و از آخرین که محمد فرستاده خدا و علی بن ابی طالب و حسن و حسین و غیر ایشان از ائمه گذشته صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین تا روزگار من و پایان دوره من، همه و همه بندگان خداوند عزوجل بوده اند.

خداوند می فرماید:

“کسی که از یاد من رویگردان شود، زندگی او را در تنگنا قرار خواهم داد و او را در روز قیامت نابینا محشور خواهم ساخت. زمانی که بگوید:« پروردگارا چرا مرا کور محشور کردی در حالی که من بینا بودم!»

خواهم گفت:« بله نشانه های ما پشت سر هم به تو عرضه شدند اما تو خود را به ندیدن زدی و به همین دلیل نیز امروز از فراموش شدگان خواهی بود.»”

ای محمد بن علی!

جاهلان و بیخردان از شیعیان، ما را اذیت می کنند و همین طور کسانی که بال مگس بر دین او رجحان دارد.

مثالی که امام زده اند، یا از آن جهت است که استحکام بال های مگس از استحکام اعتقادات برخی از شیعیان بیشتر است و یا از این جهت است که سنگینی بال های مگس از دین داری برخی از شیعیان بیشتر است.

شهادت می دهم که خدایی جز الله نیست و برای شهادت بر اعمال کافی است. شهادت می دهم بر محمد که فرستاده اوست و بر ملائکه و انبیاء و اولیایش.

و تو را و همه آنها که از نوشته من باخبر خواهند شد، شاهد می گیرم که من از تمام کسانی که مدعی هستند ما امامان علم غیب می دانیم یا در ملک خدا با او شریک هستیم، و یا برای ما جایگاهی غیر از شأنی که خداوند برایمان عنایت کرده است و ما را برای آن خلق نموده، در نظر بگیرد.

و یا اینکه از آنچه که در اوائل نامه برایت به روشنی تفسیر کردم، تجاوز کند، از همه این افراد به خدا و رسول او بیزاری می جویم.

مقصود از نفی علم غیب یا از جهت علم مطلق الهی بودن است، یا از جهت استقلال است؛ یعنی ایشان اگر از غیب هم با خبر بوده اند، به اذن خدا بوده است.

و شما را شاهد می گیرم که از تمام آنچه که من بیزاری جستم، خدا و ملائکه و فرستادگان و اولیای الهی همه بیزاری جویند.

و این نوشته را امانتی در عهد تو و تمام کسانی که از آن باخبر خواهند شد، قرار می دهم. تا اینکه آن را از هیچ یک از دوست داران و شیعیان من مخفی نکنند و همه را از مضمون آن باخبر سازند.

به امید این که خداوند متعال اشتباهات ایشان را جبران کند و به دین خدا که دین حق است، بازگرداند و از آنچه که از حقیقت آن بی اطلاعند و به پایان آن نمی رسند،‌ باز ایستند.

بنابراین هر کسی که از نوشته من باخبر شود و به آنچه که امر کردم و از آنچه که نهی نمی دونم، باز نگردد، پس لعنت خدا و بندگان صالحی که از آنها نام بردم بر او حلال خواهد شد.

• نامه استدلال امام زمان (عج) در اثبات عبودیت تمام انبیاء و ائمه در مقام  رد فرقه های افراطی و غالی به محمد بن علی بن هلال کرخی.

برای آگاهی بیشتر نسبت به امام خود و مطالعه نامه های امام زمان(عج) مقاله های قبل و بعد را مطالعه نمایید.

منبع:

٫الاحتجاج،ج ۲، ص ۴۷۳، الاحتجاج الحجه القائم المنتظر المهدی.

۲٫بحارالنوار، ج۲۵، ص ۲۶۶، باب نفی الغلو فی النبی و الائمه.

۳٫نامه ها و فرمایشات امام زمان در عصر غیبت، محمد تقی اکبر نژاد،

انتشارات مسجد مقدس جمکران، چاپ دوم ١٣٩٠، ص ۲۶ الی ۲۸