در این بخش از شخصیت های مذهبی به زندگی شیخ سعدالدین ابوالقاسم می بردازیم:

عبدالعزیز بن نحریر بن عبدالعزیز بن برّاج طرابلسی معروف به قاضی در حدود سال ۴۰۰ ه.ق در مصر به دنیا آمد. شیخ سعدالدین ابوالقاسم تحصیلات خود را در زادگاه و سپس در بغداد ادامه داد تا این که یکی از فقهای نامدار و معتبر شیعه در عصر خویش شد.

ابن بَرّاج از علم وسیع و اطلاعات شایسته در زمینه‌ی فقه و علوم اسلامی برخوردار بوده و تالیفات فراوانی در این باره دارد.

شیخ سعدالدین ابوالقاسم از شاگردان خاصّ سید مرتضی و شیخ طوسی بود و مورد توجه آنان قرارگرفت.

شیخ ابوالقاسم بن بَرّاج بعدها نماینده‌ی شیخ طوسی در شام گردید و یکی از مردان فقه و فقاهتِ معروف آن دیار شد.
ابن برّاج در حدود سی سال در طرابلس منصب قضاوت داشته و به “قاضی” مشهور گشت.

ابن برّاج از دانشمندان پرآوازه و معتبر شیعی است که آرای او پیوسته مورد توجه فقیهان بزرگ بوده و غالباً به نظریات او، اشاره و استناد شده است. بسیاری از فقیهان و محدّثانِ سده‌های بعد، در اجازه‌هایی که به برخی از شاگردان خود داده اند، به شخصیت و آثار او اشاره کرده اند.

شیخ سعدالدین ابوالقاسم قاضی، از نویسندگانی است که نوشته هایی در فقه و کلام از خود به یادگار گذاشته است.
نوشته های به جای مانده از او، شامل مجموعه ای از فتواهای فقهی است که در آن جا، استدلال های فقهی و نقد نظرهای دیگر فقیهان، بسیار کم به چشم می خورد.
جواهر الفقه، عِمادُ المُحتاج فی مناسک الحاجّ و… از تالیفات اوست.

سرانجام این عالم ربانی در حدود هشتاد سالگی در طرابلس در لبنان بدرود حیات گفت.